Strony

czwartek, 19 września 2013

Zagadka

Wczesne popołudnie.
- Mamuśśśś, zrób mi jeść bo jestem straszszsznie głodna - Lidia wpada do kuchni z głodowym zaśpiewem na ustach.
Zaskrzypiały drzwi od lodówki. Szybkie, oceniające spojrzenie. Nic nie ma. Cichy trzask plask, drzwi zamknięte. Zamrażalnik. Drzwi skrzypnęły.
- Mogą  być pierogi z truskawkami? - Mama z głową w zamrażalniku  szeleści i szura czymś.  Myśli  szybko biegną  przez głowę „Czemu zamra - żalnik? Czy ktoś czegoś żałuje, że tu zostawia, czy że musi wyjąć?”
- Tak, tak. Tylko szybciutko mammmuuuuś, zrób je szybciutko!
Gorąca woda z kranu leje się do małego garnka. Nad garnkiem unosi się lekka para. W domu jest zimno. Zawsze o tej porze roku w domu jest zimno. Później kiedy kaloryfery będą gorące to się zmieni, ale teraz kiedy za oknem jesień łzawo mży i szarpie smutne drzewa wiatrem, w domu jest zimno. Napełniony wodą garnek Mama postawiła na kuchence. Zapaliła gaz, osoliła wodę. Za oknem stalowo bure niebo wisiało metr nad poszarpanymi drzewami. Zimno.

Lidia siedziała na blacie i mlaszcząc żuła piernika. Mama krzątała się po kuchni przygotowując sobie kawę. Wstawiła kawiarkę na ogniu.
- O czym chciałabyś, żebym napisała historię? – kot Mieczysław zdzierał pazury na niewielkiej, drewnianej skrzyneczce z herbatą absolutnie nic sobie nie robiąc z jakże istotnych rozmów. Dźwięk tępionych na skrzyneczce pazurów przyprawiał o dreszcz na karku i lekki szczękościsk. Z tego kot Mieczysław również nic sobie nie robił. Mama zapatrzyła się na kota.
- O, o, o, o – Lidia nie mogła się zdecydować – o mlllemamam i o lummmama i o plllap – wymlaskała każdy wybór zatwierdzając energicznym kiwnięciem głowy.
- O czym?
- O mlekach, o ludzi, o pierogach i o kawie i dziękuję Ci za to, że mi zrobiłaś.
- Co Ci zrobiłam?
- No to pisanie.
***

poniedziałek, 16 września 2013

Ona.

Rytmiczny ruch. Sens. Krople potu rozbryzgują się przy każdym uderzeniu kopyt. Adrenalina. Wolność. Wtulona w zapach, przyrośnięta do karku. PĘD. Dziki cwał. Szybciej, szybciej, szybciej. Żwir pryska spod kopyt jak zimne iskry. Wolność. Dziki cwał. Pęd wyciska łzy z oczu. Zapach. Jedyny taki, pociągający, naturalny. Z każdym krokiem bardziej stajemy się jednością. Ja i ona. Wysoka, szczupła o mądrym, łagodnym spojrzeniu. Czas – nie ma czasu, jest tylko przestrzeń i należy do nas. Czasem wydaje mi się, że to Ona opiekuje się mną a nie ja Nią. Może tak jest. Może jest moim aniołem. Jest dobra i ciepła jak matka. Pędzimy razem, zjednoczone. Słychać nasze oddechy. Czuję pod nogami jak pracują Jej mięśnie, jak pracuje Jej klatka z każdym wdechem. Równy krok, żadnych zbędnych ruchów. Droga wśród drzew prowadzi prosto. Zieleń w pędzie zlewa się w ścianę, nieprzeniknioną ścianę koloru miejscami rozjaśnioną przez prześwitujące słońce. Przed nami widać krąg światła. To koniec drogi zbliża się do nas. Pędzimy. Krąg jest coraz większy. Klacz pochrapuje i rzuca głową, cicho rży. Przywieram do niej mocniej, uspokajająco. Wpadamy na polane zalaną słońcem. Trawa pierzchnie spod nóg. Zwalniamy. Tańczy nogami jakby nie chciała jeszcze kończyć, jakby chciała biec dalej i dalej w nieskończoność. Stajemy. Rozprostowuję palce zaciśnięte na wodzach. Są sztywne od wysiłku. Prostuję je, staw po stawie i zaciskam dłonie kilka razy żeby rozruszać skostniałe palce. Wyprostowana rozglądam się po polanie. Jest piękna. Piękna. Klacz prycha i przestępuje z nogi na nogę.

To było dawno temu. Tak dawno. Tajemnicze miejsce i piękne zwierzęta i chorzy ludzie. Coś mnie ciągnęło od samego początku. Zapach siana. Odgłos kopyt postukujących przy każdym kroku. Pochrapywanie. Spojrzenie. Nie wiem. Chyba jednak chodziło o oczy. Wielkie czarne oczy kontrastujące z jasnym kolorem sierści wydawały się jeszcze większe i głębsze. Żeby w nie spojrzeć musiałam stawać na palcach. Przytulić wielką, gorącą głowę, głaskać po chrapach mogłam tylko jeśli sama mi ją podała. Schyliła się wystarczająco mocno żeby spojrzeć dziecku w oczy. Czułam się bezpiecznie bo wiedziałam, że zawsze w pobliżu jest mama więc bez opamiętania oddałam się poznawaniu tych oczu i wdychaniu zapachu wsłuchiwaniu w rytm kroków. Szybko byłam w stanie odróżnić po rytmie kroków, który koń się zbliża. Na śniadanie biegłam do stajni i wychodziłam z niej długo po zmroku. Przestałam bać się ciemności. Czułam ciepło bijące od ich dużych ciał i słyszałam je. To była ekscytacja granicząca z obsesją. Zupełnie normalna dla mnie.

Teraz jestem na polanie i liczymy się tylko my dwie. Zdjęłam bluzę i toczek i położyłam się na trawie a Ona krąży wokół. Skubie kończynę i trąca mnie co jakiś czas pyskiem. Chyba sprawdza czy nie śpię. Słońce świeci wysoko, po niebie płyną chmury. Nie jest gorąco. Jest idealnie.
- A co Ty tam znalazłaś? – patrzę na Nią jak grzebie kopytem w ziemi i rzuca głową. Spojrzała na mnie i zarżała jakoś tak jakby mnie wołała. Muszę iść do niej. Zdecydowanie.
- Co my tu mamy? – zagrzebany w trawie leży mały jeż. Jest wystraszony. Zwinął się w kulkę i posykuje. Ona patrzy to na mnie to na jeża, cicho rży i kręci głową. Zupełnie jakby odnalazła skarb i była dumna z tego powodu. Drobi nogami dość niebezpiecznie dla jeża. Zbyt blisko. Łapię ją za wodze i próbuję odciągnąć. Wcale nie jest łatwo. Spogląda na mnie w wyrzutem.
- Wiem co zrobimy! Przyniosę toczek i przeniesiemy go na skraj drzew. Tam będzie bezpieczny – idę po toczek, który leży obok bluzy. Po chwili namysłu biorę też bluzę. Wracam. Jeżyk leży na tam gdzie leżał a Ona go pilnuje.
- No weź się przesuń – popycham ją lekko, tak żebym miała dostęp do jeża. Przez bluzę ostrożnie przekładam go do toczka. Czuję życie pod palcami. Czuję jak się pręży i sztywnieje ze strachu.
- Nie bój się maleńki, zaraz Cię puścimy, jeszcze tylko chwilka – przemawiam do niego jak najłagodniej. Wiem, że mnie nie rozumie ale wiem, że zrozumie intencje. Powoli idę na skraj polany cały czas cicho i łagodnie przemawiając do toczka przykrytego bluzą i kryjącego malucha. Ona idzie krok w krok za mną i zagląda mi przez ramię do toczka. Opiera o mnie swoją wielką kochaną głowę i łypie pięknymi oczami.
- Co tak się na mnie patrzysz z wyrzutem, przecież nic mu nie zrobię. Za chwilę go wypuścimy w drzewa i zobaczymy co dalej – westchnienie, takie ludzkie. Westchnęła jakby mnie rozumiała. Wiem, że Ona rozumie. Na granicy drzew przystajemy. Po woli opuszczam toczek na ziemię i wydobywam z niego małego jeżyka. Jeżyk wypada jak kulka. Pac. I nic. Nawet nie drgnie.
- Cofnijmy się – odciągam Ją kilka kroków. Przystajemy w bezruchu i obserwujemy co zrobi jeżyk. Jeszcze jakąś chwilę malec był kulką. Później kulka poruszyła się. Z kulki wydobył się szpiczasty pyszczek zakończony małym, czarnym nosem. W małych jak czarne perełki oczach, odbijało się słoneczne światło przeciskające się między gałęziami. Pyszczek wyciągną nos daleko przed siebie i wąchał. Chwile postał w miejscu. Cicho pisnął i ruszył głębiej między drzewa.
Obie odetchnęłyśmy. Spojrzałam w górę w oczy, które nadal obserwowały drzewa. Uśmiechnęłam się do swojego szczęścia, nieopisana radość wypełnia moje serce. Serce. Tak. Serce.


- No maleńka, wracajmy – wzięłam wodze w ręce i ruszyłam w kierunku z którego przybiegłyśmy. Ruszyła za mną. Cicho parskając znowu trącała mnie w ramię. To ewidentnie zaczepka.